Dziś na naszym blogu kolejna 9 część naszego cyklu „Najbardziej Inspirujący Ludzie Świata”. W tym odcinku przedstawimy 5 sylwetek inspirujących nas sportowców. Są to mistrzowie w swoich dziedzinach, niejednokrotnie wracający też do sportu. Oto 5 czempionów na dziś :)
Usain Bolt
Źródło: https://www.panamericanworld.com
Obecnie najszybszy człowiek świata urodził się 21 sierpnia 1986r w miejscowości Sherwood Content w regionie Trelawny na Jamajce. Od najmłodszych lat był zainteresowany sportem. Uprawiał piłkę nożną, krykiet i koszykówkę. Rozważał karierę jako zawodowy gracz krykieta ale górę wziął naturalny talent Bolta do sprintu.
Lata 2002 – 2008 Początki kariery i rekord świata
W tym okresie przyjęło się, że sprinterzy powinni być niscy i masywni – co pokazuje choćby przykład Amerykanina – Mourice’a Greene’a, jednak Bolt pokazał, że wcale tak być nie musi. W wieku 16 lat przy wzroście 195 cm zdobywa swoje pierwsze duże trofeum, wygrywając złoty medal na Mistrzostwach Świata Juniorów w Kingston na dystansie 200 metrów. W tym etapie swojej kariery zdawał się być raczej wyluzowany. Lubił tańczyć i przesiadywać w klubach w jamajskim Kingston. Jednak nie zwalniało go to z ciężkiego treningu, który doprowadził do kolejnego tytułu na MŚ Juniorów Młodszych rok później.
W 2004 roku przeszedł na zawodowstwo i rozpoczął współpracę z nowym szkoleniowcem – Fitzem Colemanem. Swoją karierę seniorską rozpoczął w zawodach CERIFTA Games na Bermudach, gdzie jako pierwszy junior pobił granicę 20 sekund w biegu na 200 m. Rok później jego trenerem został Glen Mils. Zachęcał on Bolta do bardziej profesjonalnego podejścia do sprintu a nie tylko do polegania na swoim wrodzonym talencie. Doprowadziło to, do sytuacji w której pomimo trapiących go kontuzji nadal wspinał się w rankingach lekkoatletycznych.
Wielki przełom Bolta to Mistrzostwa Świata w 2007 roku, gdzie zosał wicemistrzem świata na dystansie 200 m. i w sztafecie 4x100m. Na Meetingu Reebok Grand Prix w Nowym Yorku rozegranym 31 maja 2008 roku zostaje najszybszym człowiekiem na świecie, pobijając rekord swojego rodaka Asafy Powella (9.74) z czasem 9.72 sek. To stawiało go w roli zdecydowanego faworyta przed jego pierwszymi Igrzyskami Olimpijskimi, które w tym samym roku odbyły się w Pekinie.
IO i późniejsza kariera
Na Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie Bolt dominował zarówno na 100 i 200 m. W krótszym biegu z łatwością dostał się do finału, a sam bieg finałowy przeszedł do historii sportu. Bolt odszedł rywalom na pierwszych 60 metrach do tego stopnia, że ostatnie 40 m. wydawało się niemal bez wysiłkowe w jego wykonaniu. Pomimo tak rozegranego biegu ukończył go z uśmiechem na twarzy zupełnie nie zważając na technikę biegu. Pomimo to poprawił w tym biegu własny Rekord Świata przebiegając 100 m w 9.69 sek. Eksperci twierdzą, że gdyby Bolt nie odpuścił osiągnąłby czas w granicach 9.60 sek.
Bardzo podobnie rzecz miała się w wyścigu na 200m. Po połowie dystansu nie ulegało już wątpliwości, że Jamajczyk wygra tutaj jednak biegł do końca i ustanowił rekord świata w tej kategorii z czasem 19.30 sek.
Sztafeta 4×100 m w wykonaniu Jamajczyków wyglądała bardzo podobnie i na bieżni wygrali oni rywalizację, natomiast zdyskwalifikowano ich ponieważ u kolegi Bolta z drużyny Nesta Cartera próbka B na kontroli antydopingowej dała wynik pozytywny.
Jednak dla Bolta Igrzyska Olimpijskie w Pekinie stanowiły początek jego dominacji na bieżni przez najbliższe 8 lat. Wygrywał on wtedy wszystkie ważniejsze Imprezy łącznie z MŚ i IO. Ustanowił kolejne rekordy świata na 100 (9,58 – MŚ Berlin 2009) i 200 m (19.19 – MŚ Berlin 2009) Oba te rekordy do dnia dzisiejszego pozostały nie pobite. Do tego dołożył wraz z kolegami ekord świata w sztafecie 4 x 100 m w trakcie IO w Londynie w 2012r (36.84 sek.).
Ostatni solowy występ reprezentanta Jamajki miał miejsce w Londynie podczas Mistrzostw Świata w 2017. Bolt co prawda nie wygrał tych zawodów (był 3 a wygrał Amerykanin Justin Gatlin) jednak czas 9.92 pozwala sądzić, że rekord Bolta przynajmniej jeszcze rzez jakiś czas pozostanie nie do pobicia. Nie bronił na nich tytułu a 200 m, a sztafety nie ukończył przez skurcz mięśnia udowego, która była jedną z wielu kontuzji, które nękały Bolta szczególnie po 2014r.
Oskarżenia o doping i kontuzje
Po imponującym roku 2009 zaczęły pojawiać się oskarżenia o stosowanie przez Bolta dopingu, jednak do dziś pomimo licznych badań Jamajczyka żadna jego próbka nie dała wyniku pozytywnego, co czyni go jednym z najlepszych sprinterów w historii dyscypliny. Reasumując jego dokonania to 8-krotny mistrz Olimpijski, 10-krotny Mistrz Świata i 2- krotny wicemistrz Świata, a lata 2008 – 2016 można nazwać w sprincie erą Bolta.
Michael Schumacher
Żródło: https://racingnews.co
Chyba najbardziej znany niemiecki kierowca rajdowy urodził się 3 stycznia 1969 roku w Hürth w Nadrenii Północnej Westfalii. W wieku czterech lat zaczyna swoją przygodę z kartingiem. Jego ojciec modyfikuje wtedy gokart na pedały poprzez zamontowanie w nim małego silnika motocyklowego. Gdy młody Schumacher wjeżdża swoim gokartem w latarnie, jego rodzice zabierają go na tor w Kerpen Horrem, gdzie Michael staje się najmłodszym członkiem tamtejszego klubu kartingowego.
W wieku lat sześciu Michael wygrywa pierwsze mistrzostwa klubowe. Kariera Schumiego była wspierana przez jego rodziców – ojciec pracował na dwa etaty jako murarz i mechaniek gokartów, matka pracując w przytorowym bufecie. Jednak gdy gokart Michaela potrzebował nowego silnika (kosztującego osiemset marek niemieckich) rodzice nie byli w stanie zebrać takiej kwoty. Na szczęście z pomocą przyszli mu lokalni przedsiębiorcy i młody Schumacher mógł kontynuować zmagania.
Niemieckie przepisy stanowią jednak, że aby uzyskać licencję kartingową kierowca musi mieć ukończone 14 lat. Aby obejść przepis w wieku 12 lat wyrobił on licencję w Luxemburgu. W roku 1983 uzyskuje niemiecką licencję i już rok później wygrywa Kartingowe Mistrzostwa Niemiec juniorów. W latach 1983- 1988 zdobywał kartingowe tytuły zarówno w Niemczech jak i na arenie europejskiej.
W 1988r po raz pierwszy siada za kierownicą samochodu jednomiejscowego startując w niemieckiej formule Ford i w Formule Koenig (te rozgrywki wygrał). Rok później startował już w niemieckiej Formule 3. W 1990 roku zdobywając już mistrzostwo tej kategorii. W tym sezonie przystąpił też do juniorskiego programu Mercedesa w kategorii Mistrzostw Samochodów Turystycznych (Co było nietypowe, bo większość jego rówieśników startujących później w F1 wybierała Formułe 3000). W sezonie 1990 mimo, że startował w 3 z 9 wyścigów został sklasyfikowany na piątym miejscu w klasyfikacji łącznej wyrywając ostatni wyścig sezonu.
Rok 91 to kolejny rok startów Michaela w Serii Turystycznej – zakończył zmagania na 9 miejscu. Ścigał się też w tym roku w 24h wyścigu Le Mans, gdzie był piąty. Ten rok to też rok dubiutu Schumiego w Formule 1.
Kariera w F1
Swój pierwszy wyścig przejechał w Barwach zespołu Jordan. Było to Grand Prix Belgii. Miejsce Schumachera w bolidzie Jordana kosztowało Mercedesa, z którym miał on kontrakt 150 tys. dolarów. Jego partner z zespołu miał pokazać Niemcowi tor jednak nie zrobił tego zaprzątnięty sprawami swojego kontraktu. Schumacher poznał więc tor w Spa samodzielne przejeżdżając go na przywiezionym ze sobą rowerze.
Zakwalifikował się do wyścigu z siódmym czasem, co było najlepszym wynikiem Jordana w sezonie. Jednak musiał wycofać się z wyścigu już na pierwszym okrążeniu wskutek problemów ze sprzęgłem.
Wywarł jednak na tyle dobre wrażenie, że już w następnym wyścigu podpisał kotrakt z Benettonem. W sezonie 1991 zdobył 4 pkt. zdobyte w sześciu wyścigach. W Benettonie pozostał do 1995r.
Kluczowe były dwa ostatnie lata gdzie Schumacher wygrał swoje dwa pierwsze tytuły Mistrza Świata F1.
Scuderia Ferrari
W zespole z Czarnym Koniem Schumacher spędził dekadę 1996 – 2006. Walnie przyczynił się w tym czasie do rozwoju bolidu Ferrari. W okresie do roku 2000 nie zdobył co prawda dla swojego zespołu, żadnych tytułów indywidualnych (był co najwyżej wicemistrzem świata po walce z takimi sławami jak Mikka Hakkinen czy Jaques Villneuve). Jednak między innym dzięki jego wynikom Ferrari zdobyło Mistrzostwo Świata Konstruktorów.
W trakcie kolejnych 4 lat wygrał on jednak więcej wyścigów i zdobył więcej tytułów niż jakikolwiek inny kierowca w historii F1. Do końca sezonu 2004 był już siedmiokrotnym Mistrzem Świata a na koniec sezonu 2004 ustanowił nowy rekord jeśli chodzi o liczbę zwycięstw w sezonie (wygrywając 13 z 18 wyścigów). Sezony 2005 i 2006 to ostatnie dwa sezony jako kierowca Ferrari. Schumacher ukończył je w czołówce odpowiednio na trzecim i drugim miejscu a w tych latach Mistrzem Świata został Fernando Alonso. Jednak to Schumiego okrzyknięto najlepszym i najbardziej wszechstronnym kierowcą w Historii (Stwierdziili to Nikki Lauda i David Coulthard – dwie legendy F1).
W sezonie 2007 rozpoczęła się praca Schumachera jako doradcy w Teamie Ferrari. W latach 2007 -2009 był doradcą dyrektora generalnego Teamu z Maranello – Jean Todda (dzisiejszego szefa FIA). Schumacher testował rozwiązania inżynierów (głównie z dziedzin elektryki i aerodynamiki) i dzielił się z nimi swoimi spostrzeżeniami.
Powrót na tor
W grudniu 2009 roku świat obiegła wiadomość o powrocie mistrza na tor. Rzeczywiście Michael powraca do F1 w sezonie 2010 w wieku 41 lat. Jego powrót jest porównywany do takich legend jak Nikki Lauda, Nigela Mansella czy Juana Manuela Fangio. Sezon 2010 był jednak pierwszym od czasu sezonu 1991 w którym Schumacher nie uzyskał żadnego zwycięstwa, podium, pole position ani najlepszego okrążenia. Wynikało to głównie z faktu że Schumi nie mógł „przestawić się” do nowego bolidu, jak również z faktu, że popełniał przewinienia za które był karany (choćby zepchnięcie Rubensa Barichello na barierę oddzielającą boxy od prostej start- meta w GP Węgier).
Podobnie zakończyły się dla Schumiego sezony 2011 i 2012. We wrześniu 2012r pojawiła się informacja, że miejsce Schumachera w Mercedesie zajmie Lewis Hamilton. Ostatnim wyścigiem mistrza było GP Brazylii, gdzie zajął siódmą lokatę. Cały sezon zakończył na 13 miejscu zdobywając jedyne 49 punktów.
Poza torem
Życie prwatne Schumacherów wiązało się również z wyścigami. Jego brat Ralf również był kierowcą F1 w latach 1997-2007. W sierpniu 1995r Michael ożenił się z Corinną Betsch, z którą ma dwoje dzieci. Był wielokrotnie uznawany za Najlepszego sportowca Niemiec. W ramach uznania zasług w 2007 roku otrzymał złoty medal FIA. Był ambasadorem UNESCO, na rzecz której przeznaczył 1,5 mln Euro. Poza torem amatorsko uprawiał piłkę nożną, jazdę konną oraz narciarstwo.
Wypadek na nartach w 2013r
29 grudnia 2013r Schumacher zjeżdżał ze swoim synem na nartach w Alpach Francuskich. Przy małej prędkości upadł i uderzył głową o kamień, co mimo założonego kasku wywołało u niego uraz głowy. W ciągu 15 min od zdarzenia przetransportowano go do lokalnego szpitala, a następnie do kliniki w Grenoble (specjalizującej się w urazach mózgu). 30 grudnia podano, że jego stan jest krytyczny i że został wprowadzony w stan śpiączki farmakologicznej. W tym stanie pozostawał przez następne pół roku. W czerwcu rzeczniczka Schumachera potwierdziła, że został on wybudzony ze śpiączki. Na początku września 2014 Schumacher opuścił szpital i został przewieziony do swojego domu, gdzie jego rehabilitacja jest kontynuowana. Od tego momentu informacje o stanie zdrowia kierowcy są pilnie strzeżoną tajemnicą rodziny.
Serena Williams
Źródło: http://sport.dziennik.pl/
Serena Jameka Williams urodzila się w Sainaw w stanie Michigan 26 września 1981r. jako najmłodsza z 5 córek Richarda Williamsa i Oracane Prince – 3 z poprzedniego związku matki.
Gdy miała 3 lata jej rodzina przeniosła się do Campton w Californii, gdzie Serena rozpoczęła swoją przygodę z tenisem. Ich rodzice zmieniali się na stanowisku trenera sióstr (Venus również jest zawodową tenisistką). W wieku lat 9 po raz kolejny przeprowadzili się. Tym razem rodzina Williams osiadła w Palm Beach na Florydzie, tak aby siostry mogły uczęszczać do Akademii Tenisowej Ricka Macci. Rok później przestały jednak brać udział w turniejach, gdyż ich ojciec chciał aby skupiły się na nauce. Dodatkowo wpłynęło na to rasistowskie zachowanie wobec dziewczynek na turniejach. Serena była wtedy numerem jeden w rozgrywkach juniorskich w Stanach Zjednoczonych z bilansem 46-3.
Gdy była w 9-tej klasie ojciec przestał posyłać ją na zajęcia do Akademii Tenisowej i sam przejął funkcję trenera sióstr Williams.
Debiut na profesjonalnym korcie
Ojciec chciał, aby poczekała z debiutem do osiągnięcia 16 lat. Serana jednak chciała zadebiutować już w wieku lat 14 na turnieju w Oakland w Californii (kwiecień 1995). Jednak sprzeciwiła się temu WTA (Woman’s Tennis Association) ze względu na młody wiek.
Oficjalny debiut Sereny w profesjonalnym turnieju nastąpił jednak w tym samym roku w Quebecu (listopad 1995) – znalazła bowiem możliwość obejścia zasad dotyczących wieku i otrzymała dziką kartę. Jednak swój pierwszy turniej zakończyła w pierwszej rundzie kwalifikacyjnej. Williams wygrała w tym meczu tylko 2 gemy.
Debiut w głównym turnieju to dopiero rok 1997. W listopadzie tego roku podczas turnieju Ameritech w Chicago Serena sklasyfikowana na 307 miejscu w rankingu pokonała światowe numer 7 Mary Price oraz numer 4 rankingu Monikę Seles. Te zwycięstwa spowodowały, że stała się najniżej sklasyfikowaną zawodniczką w nowożytnej erze Tennisa, która pokonała dwie zawodniczki z pierwszej 10 Rankingu WTA. Rok 1997 skończyła jednak z awansem na 99 miejsce w rankingu WTA.
Rok 1998 rozpoczęła od turnieju w Sydney, gdzie odpadła w półfinale (Pokonując wcześniej nr 3 – Lindsey Davenport). W tym samym roku zadebiutowała w Wielkoszlemowym turnieju. Odpadła jednak w drugiej rundzie Australian Open przegrywając z Venus Williams w pierwszym profesjonalnym meczu między siostrami. Zresztą rok 1998 był jedynym w karierze Williams w którym startując we wszystkich turniejach wielkoszlemowych nie wygrała żadnego.
Dalsza kariera
Pierwszy sukces przyszedł dopiero w roku 1999, gdy Serena pokonała w finale Open Gaz de France francuskę Amelie Mouresmo. Pierwszym wygranym turniejem Wielkiego Szlema Sereny było US Open w tym samym roku, gdzie pokonała Martinę Hinggis. W tym sezonie weszła też do pierwszej 10 rankingu kończąc go na miejscu 4.
Od tego czasu mamy do czynienia z dominacją sióstr Williams. Serena w trakcie kariery rozegrała jak do tej pory 92 finały WTA w grze pojedynczej (bilans 72-20), 24 finały deblowe (Bilans 23-1) oraz 4 w Mixcie (Bilans 2-2). Jest też czterokrotną złotą medalistką Olimpijską (3 razy w deblu z siostrą i 1 raz w singlu). Jako apogeum można podać lata 2013-2015, gdy kończyła te sezony jako liderka światowego rankingu.(w 2015 dokładając do tego trzy wygrane w turniejach Wielkiego Szlema).
Życie prywatne
Serena Williams od grudnia 2016 roku jest zaręczona ze współtwórcą portalu Reddit Alexisem Ohanianem, z którym ma córeczkę Alexis, urodzoną we wrześniu 2017.
Michael Jordan
źródło: http://sportslive.ru/
Michael Jeffrey Jordan urodził się 17 lutego 1963 roku na nowojorskim Brooklynie. Jest środkowym z pięciorga dzieci Jamesa Jordana i Deloris Jordan (z d. Peoples). Gdy Michael miał 2 lata jego rodzina wróciła w rodzinne strony – do Północnej Karoliny, gdzie Jordan się wychowywał W trakcie nauki, początkowo ze względu na niski wzrost bardziej skupiał się na innych sportach(np. na Baseballu). W pierwszej klasie liceum nawet początkowo nie dostał się do składu koszykarskiego. Jednak w następnym roku kiedy urósł o ponad 10 cm został przyjęty do składu na pozycję skrzydłowego. Wtedy też wybrał numer 23 o połowę mniejszy od 45 czyli tego numeru, który nosił jego brat Larry.
W listopadzie 1980 roku rozpoczął naukę na znanej uczelni North Carolina at Chapel Hill (University of North Carolina), gdzie w drużynie koszykarskiej spotkał dwie inne legendy NBA – Jamesa Worthy’ego i Sama Perkinsa. W 1982 roku Drużyna z Uniwersytetu Północnej Karoliny ograła w Finale Georgetown, a Jordan zdobył decydujące o zwycięstwie punkty.
Koleny przełomowy rok to 1984, gdzie Michael Jordan został wybrany jako gracz roku na poziomie College’ów (Collage Player of The Year). W tym samym roku opuszcza szkołę i przystępuje do Draftu w lidze NBA. Wraca na uczelnie dwa lata później (w przerwie w wyniku kontuzji) i kończy edukację.
NBA
Ze względu na skromną posturę wybrany w drafcie dopiero z numerem 3. przez Chicago Bulls. Już od pierwszego sezony wyrósł na gwiazdę ligi, dzięki ofensywnemu stylowi gry, który prezentował. Wystąpił w nim w Meczu Gwiazd, gdzie zdobył 7 punktów przebywając na parkiecie przez 22 minuty. Jako lider drużyny doprowadza ją do play-off, jednak Byki odpadają w pierwszej rundzie tej fazy. Rok później w wyniku kontuzji opuścił sporą część sezonu a jego drużyna przegrała w pierwszej rundzie play-off z późniejszymi mistrzami NBA – Boston Celtics.
W latach 1987 – 1993 to era rozwoju w grze Jordana . W sezonie 87/88 jako jedyny gracz w historii NBA został wybrany najlepszym strzelcem i najlepszym obrońcą sezonu. W latach 1988 – 1990 chicagowskie Byki regularnie meldowały się w play-offach i regularnie z nich odpadali, zawsze przeciwko Detroit Pistons.
1991-1993 Tytuły mistrzowskie
Pierwsze zwycięstwo w rozgrywkach to sezon 90/91. Byki jak burza przeszły przez sezon zasadniczy wygrywając 61 z 82 meczów. W fazie play-off natomiast bez problemu awansowali do finału konferencji, gdzie czekali gracze z Detroit. Zdawaćby się mogło, że historia zatoczy koło i Chicago Bulls odpadną jednak m in. dzięki wkładowi Jordana drużyna z Chicago pewnie w 4 meczach pokonała potentata z Detroit. Awansowała dzięki temu do finału ligi, gdzie mierzyła się z Los Angeles Lakers z Magic Johnsonem w składzie. Pomimo porażki w pierwszym meczu wygrali kolejne 4 i zdobyli pierwszy w historii tytuł Mistrzów NBA. W kolejnym sezonie obronili mistrzostwo (wygrywając 64 mecze z 82 w sezonie zasadniczym i ogrywając w 6 meczach Portland Trail Blazers). W tym roku Michael po raz drugi wystąpił na Igrzyskach Olimpijskich. Na Olimpiadzie w Barcelonie, gdzie z drużyną USA wywalczył drugie złoto (wygrywając każdy mecz przewagą średnio 40 pkt.).
To spowodowało „zadyszkę” Byków w sezonie 92/93, gdzie wygrali tylko 53 mecze i weszli do play-off. Bez problemu przeszli pierwsze dwie rundy i w finale Konferencji Wschodniej stanęli naprzeciw New York Knicks. Finał skończył się wynikiem 4-2 dla Chicago (po przegranych dwóch pierwszych meczach). W finale ligi spotkali się z Phoenix Suns z Charlesem Barkleyem w składzie. Te serię spotkań określa się jako serię dekady. O mistrzostwie zadecydowały 3 pkt. zdobyte przez Michaela Jordana na 3,9 sek. przed końcem meczu. Byki po raz trzeci obroniły mistrzostwo.
Rozstanie z koszykówką i wielki powrót.
Po sezonie 1993 po dziewięciu sezonach w lidze zawodowej ogłosił swoje odejście. Chcąc spełnić marzenie swojego ojca postanowił spróbować sił w Baseballu. Jednak nie miał umiejętności, żeby grać w MLB. Sezon 94/95 zakończył występami w Lidze Double AA (dwie klasy niżej od najniższej klasy rozgrywkowej w Amerykańskim Baseballu), co doprowadziło do decyzji o zakończeniu po roku kariery Baseballowej.
Jednak Jordan nie mógł pozostać długo na sportowej emeryturze i powrócił do Chicago Bulls w sezonie 95/96. Razem z tą drużyną zdominował kolejne 3 sezony odchodząc razem z trenerem Philem Jacksonem w roku 1998r, zdobywszy wcześniej swój czwarty, piąty i szósty pierścień mistrza NBA. Po jego odejściu klub z Chicago nie odnosił już tak spektakularnych sukcesów.
Później zaliczył jeszcze dwa sezony jako zawodnik Washington Wizards (jednak bez większych sukcesów i w 2003 roku ostatecznie zakończył przygodę z czynną koszykówką.
Poza kortem koszykarskim
Zarówno w trakcie kariery jak i po jej zakończeniu czynnie uprawia Golf, stale uczestnicząc w turniejach pokazowych. Jest też ikoną marki Jordan Brand, jeździ na motorze (ma własny klub motorowy) i udziela się charytatywnie. Od 2006 jest również właścicielem zespołu Charlotte Hornets. A od 11 września 2009 roku członkiem koszykarskiej Galerii Sław (Hall of Fame). W 2016 roku otrzymał z rąk Baracka Obamy prezydencki medal Wolności (Najwyższe cywilne odznaczenie u USA).
Pele
źródło: http://www.digitalspy.com/
Właściwie Edson Arantes do Nascmento urodził się 23 października 1940r w Tres Coracoes w Brazyli. Był synem Joao Ramosa do Nascimento (Dondinho), który również był piłkarzem (Grał jako napastnik w lidze Brazylijskiej). Rodzina Pele nie należała do zamożnych więc przyszły gwiazdor dorabiał chwytając się różnych zawodów (m in. jako pucybut). Od małego jednak był zafascynowany piłką nożną.
Kariera klubowa
W wieku lat 15 został wypatrzony przez byłego reprezentanta Brazylii Waldemara de Brito i w ten sposób zadebiutował on w klubie Santos FC Pierwszy mecz rozegrał w 1956 r z Corinthians Santo Andre (Porażka 1:7) i wpisał się w nim na listę strzelców.
Z Santosem związał się na następne 18 lat i zdobywał z nim Mistrzostwa Stanu Sao Paulo (x11), Puchar Brazyli (x5), Puchar Interkotynentalny (x2) i Copa Libertadores, czyli odpowiednik europejskiej Ligi Mistrzów (x2). W 638 meczach strzelił 619 bramek.
W 1975 roku przeszedł do lepiej opłacanej Amerykańskiej Ligi Piłki Nożnej (NASL), gdzie występował w New York Cosmos. Do roku 1977 zagrał w 56 meczach i strzelił 31 bramek. Z Cosmos zdobył w 1977 roku Mistrzostwo Ligi NALS. W 1977 roku Pele zakończył karierę klubową.
Reprezentacja Brazylii
Debiut reprezentacyjny Pelego miał miejsce w 1957r. Pierwszym rywalem reprezentacyjnym Nascimento była Argentyna. Pomimo, że strzelił bramkę mecz zakończył się przegraną „Canarinhos” 1:2. To jest też jedyny mecz reprezentacyjny, gdzie strzelając bramkę zszedł z boiska pokonany.
Rok później pojechał na swoje pierwsze mistrzostwa świata do Szwecji. Początkowo siedział na ławce rezerwowych. Brazylia jednak rozpoczęła ten turniej słabo, co sprawiło, że trener Feolia zaryzykował i postawił na młodego zawodnika. Pele oczarował publiczność swoją grą i doprowadził Brazylię do mistrzostwa świata (5:2 ze Szwecją). Sam Pele zajął na tym turnieju 2 miejsce w klasyfikacji strzelców, zdobywając 6 goli.
Kolejne mistrzostwa w Chile to pomimo triumfu Brazylii (3:1 z Czechosłowacją) turniej bez historii dla Pelego – rozegrał na nich tylko dwa mecze po czym doznał kontuzji. Na mistrzostwach w Anglii Brazylia nie wyszła nawet z grupy ( wygrała 1 z 3 meczów). Pele w tym turnieju zdobył tylko jedną bramkę.
Kolejne Mistrzostwa Świata miały miejsce w Meksyku. Pele początkowo ogłosił, że na nich nie wystąpi. Jednak w ostatnim momencie zmienił zdanie i pojechał na turniej. Ówczesna drużyna Brazylii, której trenerem był Mario Zagallo uważana jest za jedną z najlepszych ekip w historii dyscypliny. Zdobyli na tych Mistrzostwach tytuł deklasując w finale Włochów 4:1, a Pele zakończył turniej z 4 bramkami co dało mu ex equo 4 miejsce w klasyfikacji strzelców.
Po tych Mistrzostwach świata zakończył karierę w reprezentacji (Rozgrywając 91 oficjalnych spotkań i strzelając w nich 77 bramek). Ciekawostką jest też fakt, że gdy w składzie Brazyli występował razem z Garrinchą nigdy nie przegrał meczu (32 spotkania 29 zwycięstw). Reasumując Brazylia w Erze Pelego zdobyła 3 Mistrzostwa Świata (na 4 turnieje w których grali).
Po zakończeniu kariery
Zaraz po zakończeniu kariery zawodniczej został dyrektorem sportowym Santos FC. Promował też piłkę nożną jako sport na całym świecie. Udzielał się w mediach będąc twarzą takich marek jak PepsiCo, Coca-Cola, MasterCard czy Puma. Zagrał w filmie „Ucieczka do zwycięstwa” (reż. Jahn Huston) oraz próbował swoich sił jako komentator sportowy.
W 1992 r. został ambasadorem Narodów Zjednoczonych ds. Ekologii i środowiska oraz Ambasadorem Dobrej Woli UNESCO. W 1995 roku przyjął stanowisko brazylijskiego ministra sportu, które piastował przez trzy kolejne lata.
Wielokrotnie odznaczany. W 1963 został kawalerem francuskiej Legii Honorowej. W 1997r. otrzymał z rąk Elżbiety II Order Imperium Brytyjskiego, W roku 1999 został wybrany na sportowca XX wieku przez MKOl. W roku 2003 otrzymał brazylijski Order Zasługi dla Kultury. Od 2010 roku jest też honorowym prezydentem odrodzonego klubu New York Cosmos.
Prywatnie 2- krotnie żonaty i rozwiedziony. Z tych związków posiada piątkę dzieci.
Podsumowanie
I tak właśnie wygląda kolejne pięć inspirujących nas postaci. Wszyscy oni włożyli niesamowitą pracę w to aby stać się wielkimi. Niektórym (np. Boltowi) dopomogły zdolności, jednak warto zaznaczyć, że w dobie „dopingu w sporcie” (Zobrazowanej choćby w oscarowym „Ikarze”) Ci przedstawiciele swoich dyscyplin pozostali „czyści”. Warto się od nich zatem uczyć po pierwsze miłości do tego co się robi a po drugie wytrwałości w dążeniu do celów.
To tyle w dzisiejszym artykule. Na kolejne zapraszamy już niebawem :) A jacy są Wasi ulubieni sportowcy? Podzielcie się nimi w komentarzach pod tym tekstem :)