Dziś na Blogu jubileuszowa dziesiąta piątka z serii najbardziej inspirujący ludzie świata (dawno nie było takiego artykułu). W takim razie teraz pokażemy Wam sylwetki postaci, które dosłownie wpłynęły na to jak postrzegamy otaczający nas świat. Będzie mowa o sławnych odkrywcach i podróżnikach, Zatem nie przedłużamy i zaczynamy od chyba najbardziej znanego :)
Krzysztof Kolumb
Źródło: www.wikipedia.org
Zaczniemy od człowieka uznawanego za ojca epoki wielkich odkryć geograficznych. Krzysztof Kolumb urodził się pomiędzy 25 sierpnia a 31 października 1451r, jako syn genuańskiego tkacza i kupca Domenico Colombo.
W młodych latach pracował w domu bankowym Centurionich i w związku z tą profesją żeglował po okolicznych akwenach w celach handlowych. W 1476 r jego flota została rozbita w okolicach przylądka św. Wincentego a sam Kolumb, jako rozbitek wylądował w okolicach Lagos. Po kilku tygodniach wyjechał do Lizbony gdzie pracował w portugalskiej filii domu bankowego. Wtedy też rozpoczął wyprawy morskie.
W 1479r ożenił się z córką byłego gubernatora Porto Santo Felipą Peresrtello de Moniz. Z tego małżeństwa miał jednego syna, Diego. W roku 1485 owdowiał. Przeprowadził się do Hiszpanii, gdzie znalazł nową miłość Beatriz Enriquez z którą miał drugiego syna Ferdynanda.
Równocześnie cały czas szlifował swoje umiejętności żeglarskie i studiował pisma antycznych i współczesnych mu humanistów. Dzięki temu i spotkaniom z innymi podróżnikami utwierdził się w przekonaniu o możliwości dopłynięcia do Azji na obierając kurs na zachód. Idee tą chciał zaszczepić najpierw na portugalskim dworze królewskim, jednak został odprawiony z kwitkiem. Dopiero gdy jego pomysłami zainteresowali się wpływowi dygnitarze hiszpańscy (Enrique de Guzman, później Luis de la Carda). Jednak dopiero po okresie rekonkwisty w 1492 r Izabela Kastylijska wydała zgodę na zorganizowanie wyprawy przez Kolumba. Sam Kolumb otrzymał dziedziczny tytuł Wielkiego Admirała, wicekróla nowo odkrytych ziem i dziesiątą część z zysków z wyprawy.
Pierwsza wyprawa Kolumba
Wyprawa rozpoczęła się 22 maja 1492r. W rejs wypłynęły 3 statki, Santa Maria (280 ton), i dwa mniejsze Pinta (240 ton) i Niña (100 ton). Była to pierwsza z czterech wypraw Kolumba. Wyprawa wylądowała prawdopodobnie na Wyspie Watlinga w archipelagu wysp Bahama. Kolumb po otrzymaniu od tubylców informacji wywnioskował, że znajduje się na północ od głównego lądu więc obrał kurs na południowy zachód. 28 października odkrył dzisiejszą Kubę, a 6 grudnia Hispaniolę (dzisiejsze Haiti). Urzeczony pięknem tej ostatniej ustanowił na niej swoją siedzibę. W trakcie wyprawy utracił dwa statki. 16 grudnia wypłynął w drogę powrotną do Hiszpanii, aby osobiście donieść o swoim sukcesie i znalezieniu drogi do Ameryki. 15 marca 1493r dopłynął do portu w Palos, skąd w triumfalnym pochodzie udał się do Barcelony na dwór królewski.
Druga wyprawa Kolumba
Po sukcesie pierwszej wyprawy zorganizował jeszcze trzy kolejne Druga miała miejsce w latach 1493 – 1494. W jej czasie flota Kolumba składająca się z z 15-17 statków ( 1500-2000 os. załogi). Tym razem Kolumb wybrał bardziej południową trasę i odkrył kolejno wyspy: Dominikę, Marie-Galante, Gwadelupę, Antiguę i Portoryko. 22 listopada Kolumb ponownie dotarł na Haiti, aby następnie popłynąć wzdłuż południowych wybrzeży Kuby i odkryć Jamajkę. Oskarżony o autokratyczne postępowanie i brak sukcesów, przez część załogi, która wróciła do Hiszpanii, sam powrócił do Palos 11 czerwca. Oczyścił się z zarzutów na dworze hiszpańskim.
Trzecia wyprawa Kolumba
Trzecia wyprawa to lata 1498-1500. Tym razem po raz pierwszy dotarł do kontynentalnej części Ameryki(na południe od ujścia rzeki Orinoko). Płynąc dalej na zachód wzdłuż wybrzeża odkrył wyspę Trinidad. Została też w jej trakcie ustanowiona pierwsza samodzielna osada hiszpańska – Santo Domingo. Podobnie jak w wypadku drugiej wyprawy oskarżono go o autorytarne zachowania i faworyzowanie swoich ludzi w tym syna Diego. Tym razem Korona wysłała na zachód Franciszka Bombadilla, którego obdarzono szerokimi uprawnieniami. Po przyjeździe kazał on aresztować Kolumba i jego syna i w kajdanach odesłał ich do Hiszpanii. Tam jednak Kolumb znów zdołał się oczyścić z zarzutów i wszedł w łaski pary królewskiej, co poskutkowało ostatnią, czwartą wyprawą Kolumba do Ameryki.
Ostatnia wyprawa i śmierć.
W jej trakcie (1502-1504) dotarł do wybrzeży Hondurasu i wschodnie wybrzeża Nikaragui. Tam dowiedział się, że na południu znajdują się bogate cywilizacje(prawdopodobnie Majowie i Inkowie) i „wielkie morze” (Ocean Spokojny). Niestety mimo usilnych prób nie znalazł wodnej drogi na ten akwen. Po stracie dwóch z czterech statków wrócił na Jamajkę. Tam zmuszono go do osadzenia dwóch pozostałych statków na mieliźnie. Jeden z jego towarzyszy na indiańskiej łodzi popłynął poszukać pomocy. Jednak dopiero po kilku miesiącach dotarł do Haiti, skąd sprowadził pomoc. W międzyczasie Kolumb poważnie zachorował i został odtransportowany do Hiszpanii, gdzie wrócił w listopadzie 1504r.
Po powrocie do Hiszpanii próbował dostać audiencje na dworze. Jednak jego największa zwolenniczka królowa Izabela już nie żyła, a król Ferdynand nie udzielił mu jej. Pomimo, że nie zostały wypełnione żadne z obiecanych mu przywilejów, dzięki zarobkom z wypraw i odkrytych ziem zmarł, jako człowiek zamożny, 20 maja 1506 roku w Valladolid. Trzy lata później jego szczątki przeniesiono do Sewili. Życzeniem Kolumba było jednak zostać pochowanym w Ameryce. Dlatego w 1537 roku trumna została przewieziona do Santo Domingo na Dominikanie i tam słuch o niej zaginął. Obecne miejsce spoczynku Kolumba pozostaje kwestią sporną wśród badaczy.
Vasco da Gama
Źródło: www.wikipedia.org
Pochodził z rodziny szlacheckiej. Jego ojciec był Gubernatorem miasta Sine i sędzią Cercal. Vasco przyszedł na świat jako trzeci syn w rodzinie. Jako szlachcic odebrał staranne wykształcenie w Lizbonie, a w 1484 roku został żeglarzem. W latach 1484 – 1492 r studiował astronomię i nawigację w szkole w Evorze. W roku 1492 dowodził obroną kolonii portugalskiej na wybrzeżu Gwinei przed wojskami francuskimi. Zasłynął jednak jako pierwszy Europejczyk, który dopłynął z Europy do Indii.
Ważne jest tutaj lekkie tło historyczne. W XV w. szkoła nawigacji księcia portugalskiego Henryka Żeglarza poszerzyła wiedzę Portugalczyków o wybrzeżach Afryki. Celem w latach 60-tych tego stulecia stało się zatem okrążenie Afryki od południa i znalezienie drogi morskiej do Indii. W 1488 roku Bartolomeo Diaz dotarł do terytoriów dzisiejszego RPA podróżując z Europy. Z Indii natomiast do tych samych wód dopłynął inny Portugalczyk Pedro de Covihao. Pozostało tylko połączyć ze sobą te trasy.
Odkrycie drogi morskiej do Indii
Zadanie to powierzono Ojcu Vasco da Gamy, jednak ten zmarł jeszcze przed zakończeniem przygotowań. Zadania podjął się sam Vasco. Wyprawa rozpoczęła się 8 lipca 1497r. Da Gama opuścił Portugalię mając pod komendą cztery okręty. Pomimo, że trasa do Przylądka Dobrej Nadziei była już w tym czasie dość dobrze znana Vasco da Gama nie mógł zaliczyć wyprawy do łatwych. Problemami były silne sztormy, bunty załogi i szkorbut. 16 grudnia ekspedycja Portugalczyka minęła Fish Rver.
W styczniu dotarli zaś do dzisiejszego Mozambiku. W tym momencie Portugalczyk wynajął w Malindi pilota, który doprowadził statki do Kalikat (dziś Stan Kerala) w Indiach. Tam został przywitany z honorami przez Władcę Kalikat Samudiriego. Następnie toczyły się negocjacje handlowe – często bardzo napięte, ze względu na arabskich kupców, uważających go za wroga. Po negocjacjach uzyskano nie jasną umowę handlową, a Radża Kalikatu chciał aby w geście dobrej woli zostawił on część towarów w Kalikacie. Da Gama jednak przejrzał ten podstęp zamiast tego pozostawił w Indiach kilku ludzi z zadaniem prowadzenia faktorii handlowej. Droga powrotna ze względu na zimowe sztormy zajęła Portugalczykowi znacznie więcej czasu. Ostatecznie do Portugali powróciło we wrześniu 1499r jedynie 55 ze 160-170 członków załogi (głównie ze względu na szkorbut). Jednak wyprawa da Gamy przyniosła sukces. Do Portugali wróciły bowiem towary, które 60 krotnie pokryły koszty wyprawy.
Dalsze losy i śmierć Vasco Da Gamy.
Sam da Gama został mianowany Admirałem mórz indyjskich i później jeszcze dwukrotnie został wysłany do Indii. Za pierwszym razem chodziło o „załatwienie w sposób pokojowy lub nie” sporów z nowymi władcami Kalikatu. To zadanie również wykonał wzorowo prowadząc działalność piracką i pokonując Armadę Kalikatu. Po podbiciu portowego miasta został przez króla Portugalskiego mianowany hrabią Vidigueira . Zyskał też reputację człowieka, który umie „załatwić” problemy w Indiach. Trzecia podróż do Indii miała natomiast na celu osadzenie da Gamy jako nowego Wicekróla w Kalikacie. Jednak Vasco zmarł niedługo po dopłynięciu do Indii 24 grudnia 1524r.
Ferdinand Magellan
Źródło: www.wikipedia.org
Urodził się w miejscowości Sabrosa w 1480r jako jeden z trójki dzieci Pedra Rui de Magalhãesa, burmistrza miasta oraz Aldy de Mesquita. W wieku 12 lat Magellan zostaje paziem a następnie giermkiem na dworze Króla Jana II i królowej Eleonory. Mając lat 20 po raz pierwszy wypływa w rejs. Pierwszym były wyprawy Portugalskie do Południowej Azji – do Indii (1505-1507) i do Malakki (1509). W 1511 r brał udział w zdobyciu tego miasta.
Wyprawa dookoła świata
Po zmianie władzy w Portugalii w 1517 roku emigruje do Hiszpanii. Tam przedstawia Królowi Karolowi I projekt wyprawy morskiej na Wyspy Korzenne płynąc na zachód która wydaje się możliwa do spełnienia szczególnie w kontekście odkrycia przez Vasco de Balboę Oceanu Spokojnego i pogłosek o łączącym ją z Atlantykiem cieślinie.
Karol I zaakceptował plan Magellana i przeznaczył na wyprawę spore fundusze. Flota 5 statków wyruszyła z portu w San Lucar 20 września 1519r. Statki 10 stycznia dotarły do La Platy, czyli miejsca uznawanego za cieślinę łączącą Atlantyk z Oceanem Spokojnym. Magellan jednak skorygował ten błąd wykazując, że jest to jedynie ogromne ujście rzeczne. Obrał zatem kurs na południe i dopłynął w rejony dzisiejszej Patagonii, gdzie musiał sprostać buntowi załogi. Żeglując dalej wzdłuż wybrzeży Ameryki Południowej odkrył cieślinę na południe od Patagonii. Później została ona nazwana na jego cześć Cieśliną Magellana. Po 5 tygodniach żeglugi po tej niebezpiecznej Cieślinie 3 statki wypłynęły 28 listopada 1520r na Ocean, który ze względu na korzystną w momencie rejsu pogodę Magellan nazwał Mar Pacifico (Ocean Spokojny). 6 marca 1521 roku wyprawa Magellana dotarła do archipelagu Marianów w Mikronezji. Ze względu na kradzieże ładunku przez tubylców Magellan nazwał te wyspy wyspami złodziejskimi. Niedługo później dopłynął i odkrył Filipiny.
Śmierć Magellana i powrót wyprawy do domu
Magellan poległ 26 kwietnia 1521r, interweniując w sporze między ludnością lokalną na wyspie Macatan (poległ w pojedynku z ich królem). Po jego śmierci dowództwo przejął Juan Sebastián Elcaño. 8 listopada wyprawa dotarła do Maluków, gdzie mimo obecności Portugalczyków udało się zebrać duży ładunek korzeni. 18 grudnia z Maluków w drogę powrotną wyruszył tylko jeden zdolny do żeglugi statek i płynąc przez południową część Oceanu Indyjskiego (z daleka od tras Portugalskich), opływając Afrykę i przez Wyspy Zielonego Przylądka dociera do San Lucar 6 września 1522r. Spośród 237 os. załogi do Hiszpanii powróciło jedynie 18 os. Jednak zyski z przywiezionych towarów z nawiązką pokryły koszty związane ze stratami statków i załogi. Wyprawa Magellana była jedną z najważniejszych w historii. Po raz pierwszy opłynięto Ziemię dookoła, co dowiodło jej kulistego kształtu. Ponadto stanowiła ona potwierdzenie, że Kolumb nie dopłynął do Indii, ale odkrył nową niezbadaną jeszcze część świata.
James Cook
Źródło: www.wikipedia.org
Angielski Żeglarz i odkrywca. Urodził się 27 października 1728r w Marton w hrabstwie Yorkshire, jako syn szkockiego emigranta. Jako dziecko przeprowadza się na farmę w Great Ayton, gdzie uczęszcza do lokalnej szkoły.
Marynarka Handlowa i Wojenna
W wieku 14 lat po raz pierwszy został zaokrętowany w marynarce handlowej. Zaczynał od roli chłopca okrętowego. W trakcie służby doszedł do stopnia oficera (w 1752r) a w 1755r zaproponowano mu dowództwo okrętem handlowym. W międzyczasie sam doskonalił swoje umiejętności w dziedzinach algebry, trygonometrii, nawigacji i astronomii. Pomimo propozycji dowództwa zgłasza się na ochotnika jako marynarz w Królewskiej Marynarce Wojennej. Zostaje przydzielony do HMS „Eagle” pod dowództwem kapitana Hugh Pallistera. Rok później wybrany Bosmanem.
W tym czasie Wlk. Brytania przygotowywała się do Wojny siedmioletniej. W trakcie wojny Cook zajmował się kartografią. Szczególne zasługi przyniosło mu dokonanie pomiarów wybrzeży Nowej Fundlandii i wybrzeży u ujścia rzeki Św. Wawrzyńca. To zwróciło uwagę Admiralicji, która powierzyła Jamesowi dowództwo trzech brytyjskich wypraw dookoła Świata.
Pierwsza Wyprawa Cooka
Pierwsza z nich przypadała na lata 1768- 1771. Celem wyprawy było oficjalnie prowadzenie obserwacji astronomicznych na Tahiti. Nieoficjalnie Cook miał zbadać południową półkulę w poszukiwaniu Terra australis incognita , czyli nowego niezbadanego jeszcze kontynentu i umocnienie wpływów brytyjskich w regionie. W trakcie realizacji pierwszego z celów misji Cook zbadał pozostałe wyspy archipelagu, któremu nadano nazwę Archipelagu Towarzystwa. Potem z pomocą jednego z wyspiarzy z Tahiti, wyprawa dopłynęła do Nowej Zelandii, jako drugi z Europejczyków (Pierwszy był holender Abel Tasman w 1642r). Tam Cook dokładnie narysował mapy Nowej Zelandii i odkrył Cieślinę, nazwaną później Cieśliną Cooka.
Następnie obrał kurs na zachód, podróżując w kierunku obecnej Tasmanii. Jednak zniesiony bardziej na północ docierając do nieznanego lądu- Południowo- wschodniej części dzisiejszej Australii. Tam członkowie ekspedycji zebrali pierwsze dane dot. australijskiej flory i fauny. Wyprawa powróciła do Anglii w roku 1771.
Druga wyprawa Cooka
Druga wyprawa to lata 1772-1775, Celem ponownie było znalezienie Terra Australis. Przypuszczano, że jest ona położona bardziej na południe w stosunku do trasy pierwszej wyprawy. Tym razem w wyprawie brały udział dwa statki. Wobec założeń o bardziej południowym położeniu Terra Australis, II wyprawa Cooka była pierwszą ekspedycją która przekroczyła południowe koło podbiegunowe (i to dwukrotnie). Po napotkaniu pokrywy lodowej Cook stwierdził, że mityczny ląd południowy nie może istnieć, ale wysnuł też przypuszczenie że za barierą lodową może istnieć jakiś blok kontynentalny. Ponadto Cook zbadał jeszcze w trakcie wyprawy Nową Zelandię, oraz Tuamotu, Tonga i nowy archipelag, któremu nadał nazwę Nowe Hybrydy (Obecnie jest to Vanuatu). Wylądował też jako pierwszy w Nowej Kaledonii, odkrył kilka nowych wysp, w tym te nazwane później Wyspami Cooka.
Ostatnia wyprawa to lata 1776- 1780. Tym razem płynąc na wschód miał odnaleźć przejście północne między Azją a Ameryką Północną. Cook ponownie popłynął na Nową Zelandię, Tonga, Wyspy Cooka. W 1777 roku odkrył Wyspę Bożego Narodzenia (obecnie Kiritimati) a rok później archipelag Hawaje, który nazwał Sandwich. Dalej popłynął wzdłuż północno- zachodnich wybrzeży Ameryki zbadał wyspę Vancouver i brzegi Alaski. Następnie przez cieśline Beringa dotarł do 70 Stopnia i 40 min długości geograficznej północnej, gdzie napotkał poły lodu. Po zawróceniu popłynął na Hawaje, gdzie 14 lutego 1779 roku poległ w potyczce z lokalnymi plemionami. Wyprawa powróciła do Wlk. Brytanii w 1780 r.
Generalnie rzecz biorąc działalność Cooka w dziedzinie kartografii, w trakcie wypraw, zmieniła zupełnie ówczesne postrzeganie świata. James Cook przyczynił się też bardzo do poprawy warunków ówczesnych podróży morskich wprowadzając do diet marynarskich warzywa, w tym kiszoną kapustę, co znacznie ograniczyło np. skutki szkorbutu.
Marco Polo
źródło: http://www.pushtimea.ro
Ostatnim odkrywcą a raczej sławnym podróżnikiem jest Marco Polo. Wenecki kupiec i podróżnik. Urodził się w 1254 roku. Dokładnego miejsca urodzenia nie znamy. Prawdopodobne są dwa: Wenecja lub chorwacka wyspa Korčula (czyt. Korczula). Jego ojciec Niccolo był kupcem i to od ojca i wuja (Matteo) Marco poznawał tajniki handlu.
Warto tutaj powiedzieć, że ojciec przetarł szlak, który pokonał później jego syn. Jako kupiec wyruszył jeszcze przed urodzeniem syna na wschód i w momencie jego narodzin zarządzał faktorią rodu Polo w Konstantynopolu. Jednak pogarszająca się sytuacja polityczna przekonała ich do przenosin do innej siedziby rodu Polo (Sudaku na Krymie). Tam z kolei interesy komlikowali rabusie.
Postanowili zatem udać się jeszcze dalej na wschód gdzie trafili na dwory Berke-Chana (wnuka Czingis-Chana ) a następnie po podróży jedwabnym szlakiem dotarli na dwór Kubilaj-Chana w Chanbałyku (dzisiejszym Pekinie).
Kubilaj-Chan był bardzo ciekaw państw zachodu i chrześcijaństwa. Wypytywał o to nowych przybyszów. Po zaprzyjaźnieniu się z monarchą zostali przez niego wysłani z misją dyplomatyczną do Ojca Świętego. W 1268 roku dotarli do Akki i tam dowiedzieli się o śmierci Papieża. Wrócili więc do Wenecji.
Podróż Marco Polo do Chin.
Wyruszyli stamtąd w 1271r ponownie na dwór Chana. Tym razem zabierając ze sobą 17-letniego Marco. Obok celów handlowych powierzono im misję dyplomatyczną od Papieża Grzegorza X do Chana. W ten sposób rozpoczęła się Wielka Podróż Marco Polo po Azji. Ekspedycja dotarła do Pekinu cztery lata później. Tam przez 17 lat handlowali z Chinami. Ponadto Marco uzyskał przychylność Chana, który nie ufał zarówno Chińczykom, jak i Mongołom w jego kraju. Dzięki temu Marco szybko został zaufanym Kubilaj-Chana, co dało mu możliwość dalszych podróży po krajach Azji.
Zaufany Emisarjusz Kubilaj-Chana.
Jako wysoko postawiony urzędnik odbył rozliczne podróże na rzecz Chana. Pierwsza była podróż do Junnanu. Nie do końca wiadomo jaki był cel tej misji, jednak Marco wiedząc, że Chana interesuje wszystko sporządził z niej skrupulatne notatki, które przedstawił Chanowi po powrocie, co go bardzo zadowliło.
To rozpoczęło dalsze wysyłanie Marco w różne tereny Imperium Kubilaj-Chana. Celem podróży było często zbieranie informacji, pobór podatków. Dokładna trasa wędrówek Marco polo po Imperium nie jest znana, z jego relacji też nie jesteśmy w stanie jej odtworzyć. Najwięcej wiemy o jego pobycie w mieście Kinsaj (dzisiejsze Hangzhou).
Poselstwo z Persji i możliwość opuszczenia dworu.
Jednak wielkie Imperium Chana, ze względu na swoją różnorodność i wielką powierzchnie było coraz trudniejsze do rządzenia. Dodatkowo Kubilaj-Chan był już człowiekiem w podeszłym wieku. Jego śmierć spowodowałaby utratę przywilejów przez Rodzinę Polo, co mogliby przypłacić śmiercią. Marco został jednak wysłany do Indii, z misją dyplomatyczną. W trakcie tej podróży Marco opisał nie tylko dzisiejsze Indie ale również inne kraje w obrębie takie jak wyspy Sumatra, Sokotra i Zanzibar (ok. 200 lat przed Vasco da Gamą).
Po powrocie z Indii nadarzyła się okazja do opuszczenia dworu. Z podbitego przez Mongołów Lewantu(dziś Iran) przybyło poselstwo do Chana. Posłowie przynieśli wiadomość od króla (ilchana) Arguna w której prosi on Kubilaja o przysłanie mu księżniczki, która mogłaby zastąpić jego zmarłą żonę. Chan wyraził zgodę i wysłał z nimi księżniczkę Kokaczin. Posłowie jednak szybko powrócili na dwór Chana, gdyż ze względu na wojnę domową w Imperium Mongolskim drogi były nieprzejezdne. Postanowiono o podróży drogą morską, a Marco po powrocie z Indii zyskał opinię bardzo dobrego żeglarza. Udało mu się namówić Chana do wysłania z nim jego ojca i stryja.
Podróż rozpoczęła się w 1292r Kubilaj-Chan ponownie dał Europejczykom gwarancje bezpieczeństwa. Powierzył im również misję do Papieża i królów państw Europejskich. Ekspedycja składała się z 14 statków na pokładzie których było 600 os. poselstwa (nie licząc marynarzy). Po 18 miesiącach dorarli do perskiego portu Hormuz. Z 600 os. do portu dopłynęło jednak tylko 18 os. w tym rodzina Polo, jeden z Perskich Posłów i sama księżniczka.
Po 10 miesiącach pobytu w Persji rodzina Polo udała się w dalszą podróż do domu. Do Wenecji powrócili po 24 latach podróży w 1295r.
Uwięzienie i spisanie wspomnień
Trzy lata później po przegranej bitwie morskiej pod Korculą Marco Polo został pojmany przez Genueńczyków. W trakcie swojego uwięzienia Marco podyktował swoje wspomnienia i obserwacje z pobytu w Chinach. Zawarł w nich również zasłyszane relację z krajów w których sam nie był (Japonia, Madagaskar, Etiopia). Jego wspomnienia wywołały duże zainteresowanie we współczesnej mu Europie, jednak z drugiej strony część jemu współczesnych uznaje je za wyssane z palca. Wzmianki o Marcu nie ma bowiem w żadnym chińskim tekście historycznym z danego okresu. Natomiast w jego obronie przemawia fakt dokładnego opisu innych ważnych rzeczy takich jak np. struktura armii Chana, czy papierowe pieniądze (dodajmy, że wtedy w Europie płacono kruszcem(złoto. srebro) lub kosztownościami).
Jedno jest pewne czy prawdziwe czy nie opowieści Marco Polo stanowią jedno z największych źródeł średniowiecznych dot. wschodniej i południowej Azji. Stanowił on również inspirację dla kolejnych wypraw, odegrał istotną rolę w rozwoju średniowiecznej kartografii.
Sam Marco Polo po uwolnieniu z więzienia osiadł w Wenecji. Ożenił się z Donatą Badoer z którą miał 3 córki. Po śmierci Ojca i Stryja został dziedzicem Fortuny Polo. Zmarł w Wenecji między 8 a 9 stycznia 1324r dożywając sędziwego jak na tamte czasy wieku.
Podsumowanie
Reasumując, jak widać powyżsi wielcy odkrywcy walnie przyczynili się do tego jak postrzegamy dziś świat. Zrobili to zarówno dosłownie dokumentując swoje podróże na piśmie, lub w mapach, jak również poprzez odkrycie nowych niezbadanych lądów i tras na świecie. Dodatkowo kochali to co robili i potrafili przekuć swoją pasję w sposób zarobku, co wtedy było dużo trudniejsze niż dziś.
I to tyle jeśli chodzi o artykuł. Mam nadzieję, że postaci przypadły Wam do gustu. Do zobaczenia w kolejnym wpisie.